آیا کرکس ها حیواناتی کثیف هستند؟ - مجله راهدیو

به گزارش خبرنگاران، در این کلیپ شاهد تغذیه گروه بزرگی از کرکس ها از لاشه ای هستیم که در رودخانه ای در حیات وحش آفریقا افتاده است. بین کرکس ها و چند کفتار که آن ها هم سهم خود را می خواستند، دعوا هایی در گرفت.

کرکس های غبغب دار پرنده ای بومی بخش وسیعی از آفریقا هستند. حتی با وجود اینکه پراکندگی جمعیت آن ها تکه تکه است، می توانید آن ها را در آنگولا، بوتسوانا، جمهوری دموکراتیک کنگو و آفریقای جنوبی مشاهده کنید. همچنین جمعیت هایی در عربستان، یمن، عمان و امارات متحده عربی زندگی می کنند.

این یک پرنده بزرگ است! در حالی که بدن آن ها ممکن است تنها 1.1 متر طول داشته باشد، طول بال های آن ها می تواند متر سه متر باشد. آن ها می توانند بیش از 10 کیلوگرم وزن داشته باشند. آن ها زیستگاه های خشک را ترجیح می دهند، بنابراین در بیابان ها، استپ ها، علفزارها، ساوانا ها و جنگل های باز یافت می شوند. در حالت ایده آل، تعدادی درخت اقاقیا وجود خواهد داشت که کرکس ها می توانند از آن ها برای نشستن استفاده کنند، اما در منطقه ها جنگلی یافت نمی شوند.

کرکس ها پرندگانی کمتر شناخته شده اند، اما یک کار حیاتی انجام می دهند. آن ها حیوانات مرده و پوسیده را از محیط خارج می کنند که به جلوگیری از توسعه بیماری کمک می کند. علاوه بر این، آن ها این کار را بسیار کارآمد انجام می دهند. یک گروه 100 نفری از آن ها می توانند یک لاشه 50 کیلویی را در عرض چند دقیقه پاکسازی کنند.

در واقع کرکس ها به بهداشت خود اهمیت زیادی می دهند و پرندگان کثیفی نیستند. آن ها از حمام کردن لذت می برند و این دقیقاً همان کاری است که در این ویدئویی یکی از آن ها انجام می دهد.

کرکس ها زمان زیادی را در چاله های آبی می گذرانند، اما دوست دارند آفتاب هم بگیرند. نور خورشید و گرما انگل هایی را که در پر ها زندگی می کنند از بین می برد. این باعث می شود که پرنده راحت تر آن ها را جدا کند. متأسفانه، این پرنده متوجه تمساحی که در رودخانه کمین کرده بود نشد!

کرکس به عنوان حیوانی که مترادف با مرگ و بیماری است، به طور قابل توجهی در بسکمک از فرهنگ ها در سرتاسر جهان معروفیت دارد.

در حالی که توجه به این نکته مهم است که بسکمک از حیوانات مردار می خورند، کرکس ها از این نظر که می توانند حیوانی را بخورند که در اثر پوسیدگی و بیماری تسلیم شده است، نسبتاً منحصر به فرد هستند. آزمایش ها نشان داده اند که کرکس ها چقدر مقاوم هستند و همه آن ها در برابر بوتولیسم مصون هستند و می توانند با خوشحالی گوشت حیوانی را که پوشیده از باسیلوس آنتراسیس است که بیشتر به عنوان باکتری عامل سیاه زخم شناخته می شود، قورت دهند!

آن ها همچنین با خوردن حیوان آلوده به هاری، وبای خوکی و بسکمک از بیماری های دیگر که در نهایت برای بیشتر لاشخور های دیگر کشنده است، مسئله ای ندارند؛ بنابراین چگونه آن ها انجامش می دهند؟ کرکس ها به لطف آب معده بسیار اسیدی خود که به مقدار کافی قوی هستند، می توانند به راحتی لاشه های بیمار را بخورند.

به عنوان مثال، همانطور که احتمالاً از شیمی دبیرستان به یاد دارید، مقیاس pH از 0 تا 14 است که 0 نشان دهنده یک ماده بسیار اسیدی، 7 نشان دهنده یک ماده خنثی و 14 نشان دهنده یک ماده بسیار قلیایی است. در حالی که PH آب معده انسان بسته به چیزی که خورده می تواند کاملاً متفاوت باشد، اما بین 1 تا 3 باقی می ماند. اسید معده کرکس دارای pH تقریباً 0 است.

به عبارت دیگر، در نهایت، اسید معده کرکس از نظر فنی می تواند تقریباً 1000 برابر اسیدی تر از اسید معده شما در یک نمونه معین باشد. در واقع، آنقدر اسیدی است که می تواند بسکمک از فلزات را در خود حل نماید. به عنوان مثال، اسید باتری دارای pH حدود 0.8 است.

کرکس ها به عنوان یکی از قوی ترین سیستم ایمنی در بین مهره داران شناخته می شوند و تعداد کمی از بیماری های منتقله از طریق غذا وجود دارد که واقعاً آن ها را تهدید می کند.

انسان ها معمولاً خود را در معرض چنین چیز هایی قرار نمی دادند. اگرچه انسان ها می توانند گوشت خام بخورند به شرطی که بسیار تازه باشد، و اسید معده ما به مقدار کافی قوی است که بتواند بسکمک از انواع باکتری ها را از بین ببرد، اما معده ما برای مقابله با جذب عمدی برخی از باکتری ها مجهز نیست.

شاید شگفت انگیزترین واقعیت در مورد کرکس ها این باشد که با وجود معروفیت تقریباً جهانی آن ها به عنوان آفات ناقل بیماری، کارشناسان آن ها را دقیقاً برعکس می دانند و مشاهده می شود که وقتی جمعیت کرکس در یک منطقه کاهش می یابد، مقدار بیماری معمولاً افزایش می یابد.

سیستم گوارشی کرکس ها بیشتر باکتری های موجود در لاشه را از بین می برد؛ بنابراین اگر کرکس حیوانی بیمار را بخورد، شیوع بیماری به همین جا ختم می شود، زیرا احتمالاً از طریق بدن کرکس خنثی می شود. به این معنی است که در منطقه های که کرکس ها زیاد هستند، خطر انتشار بیماری از اجساد مرده نسبتاً کم است.

برای نشان دادن آنچه می تواند بدون کرکس ها در برخی منطقه ها اتفاق بیفتد، در هند، کاهش شدید جمعیت کرکس ها (مانند 80 میلیون کرکس سفید در دهه 1980 در مقابل تنها چند هزار کرکس در حال حاضر) منجر به انفجار جمعیت سگ های وحشی شد. سگ ها (تخمین زده می شود امروزه در هند حدود 18 میلیون قلاده هستند) و موش هایی که کرکس ها قبلاً برای لاشه با آن ها رقابت می کردند. این حیوانات، بر خلاف کرکس ها، ناقل بیماری های متعددی از جمله هاری هستند.

بقایای لاشه هایی که قبلاً از طریق کرکس ها تمیز می شدند، اکنون منابع آب را آلوده می کنند و باعث مسائل بیشتر بیماری می شوند. این مشکل در هند بیشتر از بسکمک از کشور های دیگر است، زیرا تنها حدود 4 درصد از 500 میلیون گاو آن ها در هنگام مرگ از طریق انسان خورده می شوند و بقیه در گذشته عمدتاً از طریق کرکس ها خورده می شدند.

این موضوع آنقدر گسترده شده است که تحقیقات قابل توجهی برای معین علت مردن کرکس ها انجام شد. در نهایت، از طریق دکتر لیندسی اوکس و همکارانش در سال 2003 معین شد که این داروی ضد التهابی دیکلوفناک است که برای کرکس ها بسیار سمی است. این دارو معمولاً به دام ها (حدود 10 درصد از دام های هند) داده می شد که لاشه های آن ها در نهایت کرکس ها می خوردند. دیکلوفناک در سال 2006 در هند ممنوع شد و جایگزینی به نام ملوکسیکام ساخته شد که برای کرکس ها سمی نیست.

اعتقاد بر این است که کرکس ها دارای سر های طاس هستند به طوری که می توانند سر خود را به داخل لاشه فرو ببرند بدون اینکه گوشت مرده به سر آن ها بچسبد.

شاید تعجب کنید که بدانید کرکس در واقع یکی از پرنده ترین حیوانات روی زمین است، که می توانند در ارتفاعات 40000 فوتی پرواز کنند!