واکنش جمهوری اسلامی به قمه کشی هلیا - مجله راهدیو

اصفهان، همیشه از شهر های مذهبی بود و اسم دارالمؤمنین زیبنده آن بوده و هم اکنون هم هست. وجود این قبیل افراد در این شهر، به هیچ وجه به معنای تغییر هویت آن و دور شدن مردم اصفهان از دین و اخلاق و هنجار های اجتماعی نیست. این، یک نمونه از وجود ناهنجاری در نسل جوان کشور است که اختصاصی به یک شهر و یک استان ندارد و متأسفانه نشان دهنده ضعف شدید فرهنگی در جامعه ایست که با تشکیل نظام جمهوری اسلامی قرار بود جامعه نمونه فرهنگی و اخلاقی باشد بطوری که بتوانیم آن را به اسم الگو به کشور های دیگر معرفی کنیم.

به این نکته هم باید توجه داشته باشیم که برخلاف تبلیغات جهت دار و مغرضانه عده ای از کسانی که می خواهند این ناهنجاری را نمونه ای از کل جامعه ایرانی در عصر حاضر جلوه دهند، این شرایط نمایانگر بخشی از جامعه است و درجامعه ما جوانان متدین، مهذب، اهل مطالعه، متخلق به اخلاق اسلامی و پای بند به سنت های پسندیده فراوان هستند. با اینحال، نباید از این واقعیت غفلت کنیم که برای جامعه ای با برخورداری از نظام جمهوری اسلامی همین اندازه از ناهنجاری هم بسیار زیاد و غیرقابل قبول و بشدت نگران کننده است.

در جامعه ای که صد ها هزار شهید و جانباز تقدیم نموده تا نظام مبتنی بر اخلاق اسلامی و کرامت انسانی در آن برپا گردد، نباید جائی حتی بسیار کوچک برای چنین ناهنجاری هائی وجود داشته باشد. نمونه اصفهان فقط یکی از موارد ناهنجاری هاست، در تهران و شهر های دیگر موارد نگران کننده تری وجود دارند که نشان دهنده به خطر افتادن بنیان های خانواده و دور شدن نسل جوان از فرهنگ و سنت ها هستند. آنچه مایه نگرانی است اینست که بعد از چهار دهه حاکمیت اسلام در ایران، وجود چنین واقعیت های تلخی نشانه عدم پیروزیت کوشش های فرهنگی است.

این ناکامی را به این دولت و آن دولت و این جناح و آن جناح نسبت دادن و به گردن این و آن انداختن، کار قابل قبولی نیست. پیدایش این شرایط نگران کننده محصول یک دوره زمانی کوتاه نیست. این ناهنجاری ها نشان می دهند روش کشورداری ما معیوب است. این روش معیوب را ما در دوران دفاع مقدس نداشتیم.

در آن دوران، مردم و مسئولان مظهر صفا، اخلاص و کوشش برای خدمت به کشور و تحقق آرمان ها و ترویج ارزش ها بودند. پیروزیت در دفاع مقدس هم مرهون همان صفا و اخلاص بود. هرچه بر سر این کشور و این ملت آمده، مربوط به دوران رسیدن به قدرت و سِمت و امکانات و مال و منال است.

این واقعیت را بپذیریم که چرب و شیرین قدرت و مناصب، بسیاری از مسئولین را به خود مشغول کرد و جاذبه های دنیائی میان آنان و معنویات فاصله انداخت. بر سر تصاحب مناصب به جنگ قدرت روی آوردند، به مردم وعده های بی پشتوانه دادند، به حرف هائی که زدند عمل نکردند و در عین زهدفروشی به جمع کردن ثروت روی آوردند. این مجموعه، برای غفلت از معنویات و فاصله گرفتن از فرهنگ کافی است.

یکی از ریشه دارترین اصول فرهنگی ما مسلمانان اینست که النّاسُ عَلی دِینِ مُلُوکِهِم مردم برای چگونه زیستن، چگونه سخن گفتن و چگونه رفتار کردن از مسئولان خود الگو می گیرند. این، یعنی صحنه زشت زد و خورد و کارد و قمه کشیدن دختران و با کلمات زننده سخن گفتن آنان با همدیگر، بازتابی از رفتار حکمرانان این جامعه است و تا وقتی که حکمرانان به راه صلاح و سداد نروند، جامعه اصلاح نخواهد شد.

آنهمه دستگاه های عریض و طویل فرهنگی همانند سازمان تبلیغات اسلامی، نماز های آدینه، رسانه ملی و مؤسسات تحقیقاتی نو که برای بالنده کردن فرهنگ به وجود آمده اند و بودجه های کلان می گیرند، نتوانسته اند بیش از شعاع چند متری اطراف خودشان به اشاعه فرهنگ پیروز شوند. آن ها را نباید مقصر اصلی دانست چرا که تمام بافته های آن ها را رفتار حکمرانان و جنگ قدرت آنان بر باد می دهد. فرهنگ را باید از سرچشمه اصلاح کرد که حکمرانی است.